matne qashang

من در کشوري زندگي مي کنم که
دويدن سهم کساني است که هرگز نمي رسند
و رسيدن سهم کساني که هرگز نمي دوند...
ارزش مردگانش چندين برابر زندگانش است..
در سرزمين من مردمانش با نفرت بيشتري به بوسيدن دو عاشق نگاه مي کنند
تا صحنه ي اعدام يک انسان
در سرزمين من. . .
حرف من بیهوده جنگی است
که تنها سوغاتش مرگ
تنها هم صحبتش درد
و تنها واژه تعریفش غم است
حرف من بیهوده جنگی است
از جنس غم
هم معنی ترس
حرف من تنها
قافیه مرثیه مردگانی است
که شبها در گورستان
سمفونی زجر می نوازند
ساز دستشان
استخوان های پوسیده
گلایه های بی جواب
و عاشقانه های ناگفته است
و تنها
گوش های تلخ شنیده من می شنوند
این آواهای شبانه را
تنها چشم های من می بینند
این مردگان روز خفته اما شب زنده دار را
چون این گورستان سرد
دل من است
دل من صاحب اینجاست
دل من صاحب اینجاست
تو که رفتی
فکر می کردم آخر دنیاست .
اما . . .آخر دنیا
همان لحظه های با تو بودن ، بود .
نه آن دريا، كه شعرش جاودانه است
نه آن دريا، كه لبريز از ترانه ست
به چشمانت بگو بسپار ما را
به آن دريا كه ناپيدا كرانه ست